Ρουφιάνοι και ρουφιανιές...

Το ότι έχουμε το "κάρφωμα" στο αίμα μας αυτό είναι δεδομένο.
Οι ρουφιάνοι, άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα, όταν ήταν μικροί κανείς δεν τους έκανε παρέα, και όταν μεγάλωσαν κανείς δεν τους έδινε (και δεν τους δίνει) σημασία. Ούτε η ίδια τους η γυναίκα!
Σκοπός τους είναι να καρφώνουν κυρίως στις Αρχές άτομα τα οποία παρανομούν ή σκοπεύουν να παρανομήσουν. Η δουλειά των Αρχών διευκολύνεται πολύ από τη δράση των συγκεκριμένων ατόμων αφού οι διάφορες υπηρεσίες ενημερώνονται από επώνυμους ή ανώνυμους ρουφιάνους όσον αφορά σε παράνομες δραστηριότητες πολιτών.

Η ψυχολογία του ρουφιάνου ταυτίζεται με την ψυχολογία του παιδιού της σφαλιάρας. Τα απωθημένα
που έχει, τον οδηγούν στην τακτική της ρουφιανιάς θέλοντας να πάρει το αίμα του πίσω γιατί οι συνάνθρωποί του τον αποδοκίμασαν, τον έβαλαν στο περιθώριο, του έκαναν κακό. Ο ρουφιάνος ήταν πάντα κατώτερος, ένιωθε κατώτερος και δεν μπορούσε να σταθεί ανάμεσα στους άλλους, έχοντας μια λειψή και καταπιεσμένη προσωπικότητα. Ένιωθε πως όλοι τον μείωναν και τον απέρριπταν κι έτσι με όλα αυτά τα συμπλέγματα, συν τον κακό και εκδικητικό χαρακτήρα που διαμόρφωσε, έφτασε να γίνει ρουφιάνος.

Και το ωραίο της υπόθεσης είναι πως οι περισσότερες ρουφιανιές δεν επιφέρουν κάποιο όφελος στο ρουφιάνο, απλά ο τελευταίος αρέσκεται στο να καταδίδει αυτόν που κάνει μια μικρή ή μεγάλη παρανομία. Ο ρουφιάνος με την πράξη του παίρνει μια ηθική ικανοποίηση με την οποία καλύπτει τα διαταραγμένα συναισθήματα του, εκπληρώνοντας το σκοπό και το στόχο του: να βλάψει ηθικά και υλικά το συνάνθρωπό του.

Παντού υπάρχει ένας ρουφιάνος. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε χωριό, υπάρχουν ένας ή περισσότεροι ρουφιάνοι που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα, με μάτια και αυτιά ανοιχτά, ώστε να σπεύσουν να καρφώσουν αυτόν που θα παραστρατήσει. Ένας ρουφιάνος θεωρεί πως επιτελεί κοινωνικό έργο, πως με τις πράξεις του κάνει τον κόσμο καλύτερο. Όμως το να καταδίδεις τον άλλο από τη στιγμή που ουσιαστικά δε σε βλάπτει είναι το λιγότερο κατάπτυστο.
Σε κάθε δουλειά υπάρχουν και οι ρουφιάνοι. Τα κωλόπαιδα εκείνα που για να κερδίσουν την εύνοια και τη συμπάθεια αφεντικών και προϊσταμένων σπεύδουν άμεσα να προφτάσουν στους ανώτερους τυχόν λάθη, παραλείψεις ή οτιδήποτε άλλο στραβό έχει πει ή έχει κάνει ο εργαζόμενος. Συκοφαντούν πολλές φορές με ψέμματα το συνάδελφο και το συνεργάτη τους, ώστε αυτοί να βγαίνουν λάδι και να καλύπτονται έτσι οι δικές τους βρωμιές.

Φυσικά υπάρχει και η κατηγορία εκείνη των ρουφιάνων που δραστηριοποιούνται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Για παράδειγμα σε ένα "χωριό" που η κοινωνία είναι κλειστή ένας ρουφιάνος μόλις μάθει κάτι στραβό, κατακριτέο ή περίεργο για κάποιον, θα τρέξει να το προλάβει στον περίγυρο του, πάντα σε στυλ κουτσομπολιού ή αθώας συζήτησης. Ακόμα και στις διάφορες παρέες δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ρουφιανέψουν στον οποιοδήποτε γεγονότα και συζητήσεις που έγιναν σε στενό κύκλο υποτίθεται μεταξύ φίλων.

Θα κλείσω το κείμενο μου με δυο προτάσεις που δεν πρέπει ποτέ κανένας να ξεχάσει:

1. Ένας ρουφιάνος δεν έχει μπέσα ...

2. Ο ρουφιάνος από ρουφιάνο θα την πάθει ...

Πηγή
(την πατήσατε!)